Bir Gönül Bağı

Esselamunaleykum verahmetullah..

5.Uluslararası Yetim Buluşması.. Bu içinde bulunduğum en anlamlı organizasyondu. O kadar anlamlı, o kadar dolu doluydu ki sanki İstanbul’da geçirdiğim bu bir yıllık süreçte herşeyi bu haftada yaşamışım. Ankara’ya döndüğümde aileme anlatabileceğim sadece bu hafta varmış. Sürekli anlattım, o masum yavruların küçücük şeylerden mutlu oluşlarını, bu kısacık zamanda bize güvenip tertemiz hayatlarına bizleri kabul edişlerini, yaptığımız çılgınlıkları, yaşadığımız duygusal anları anlattım, bıktırana kadar anlattım belkide. Ahh ahh onların hayatlarının içinde olmak o kadar güzeldi ki..

Hep beraber Mavi Marmara’ya gitmiştik katliamın yıl dönümünde. Gitmeden önce anlattık tabi çocuklarımıza, bu gemi nereye, neden gidiyordu ve sonunda ne oldu? Kimi biliyordu bu yaşanmışlığı kimi ise yeni duymuştu. Ama hepsi çok üzüldüler duyduklarına. Benim ekibimdeki çocuklarda ayrı bir burukluk vardı tabi. Sanırım türk olmalarından kaynaklanıyordu. Gemiye vardığımızda şehitler için ezgiler söyleniyordu. İki maraşlı yetimimi kollarımın altına almıştım biz de eşlik ediyordu ezgiye. Bir süre sonra ikisinde de bir titreme farkettim. Baktığımda ikisi de ağlıyordu. O an ağlarken ne düşündüklerini bilmiyorum. Belki şehit edilen amcalarına üzüldüler, belki onların da yetim kalan çocuklarına, belki de kendi yetim kalışları geldi akıllarına. Alıp gitmek istedim çocuklarımı, hiç üzülmeyecekleri bir dünyaya ama elimde değildi bu. Sadece onlara sıkı sıkı sarılmaktı elimden gelebilen. Kelimeler de düğümlenmişti boğazımda. Sadece sarılıyordum, konuşamadıkça daha sıkı sarılıyordum. Şimdi bile hatırladıkça yaşıyorum o çaresizliği. Allahım onlara bu zorlu sınavlarında yardım et… (Amin)

Kimisiyle ise sadece

-how are you going?

– fine. ‘dan ibaretti konuşmamız, kimisiyle ortak bir dil bulup konuşamamıştık belkide, ama Rabbim öyle bir köprü kurduki gönüllerimize..

Suriyeli Hasan’da onlardan biriydi, birebir iletişim kuramamıştık belki ama ona duyduğum sevgi ona duyduğum özlem tarif edilemez. O, güldüğünde ta içi gülen gözlerinden ayrılırken döktüğü yaşları unutmak mümkün değil. Rabbim hiçbirinin yüzünden gülüşü eksik etmesin..

Rabbim biz mihmandar ablaların, hayallerimizi gerçekleştirmemizi nasip etsin. Onlar’ı büyüdüklerinde yine görebilmemizi nasip etsin. Arslan başbakan olduğunda onu yine görebilmeyi…

Rabbim onları ve tüm mü’minleri korusun, Dua ile..

Kahramanmaraş Ablası Zeynep Arslan